Er is iets gebeurd, na de eerste training al…
Het is klein en moeilijk te omvatten maar toch ook merkbaar. Ik heb veel meer energie. Gek, want ik was de weken en maanden daarvoor erg moe, vooral van te weinig slaap. Moest vaak overdag even gaan liggen omdat ik bang was dat ik anders om zou vallen. Sliep dan een soort ‘volkomen van de wereld slaap’ van 15 minuten of een half uur. Ik slaap nog steeds niet de volle acht uur die ik zo graag zou willen maar ik sta niet moe op. Heb tijdens de dag ook geen moment van inzinking.
En veel belangrijker, iets dat me de laatste vier maanden enorm uit mijn doen haalde kan ik ineens van me af houden. Het vrat aan me, haalde me naar beneden maar ineens is het alsof ik het zie maar op afstand. Alsof ik er zelf van de buitenkant tegenaan kijk. Het lijkt alsof ik er voor kan kiezen om het toe te laten of op afstand te houden. Merkwaardig.
Oké, ik sta er voor open. Oké, het fascineert me, hoe het zou kunnen dat je hersenen getraind worden. De gedachte staat me niet tegen. Ik ben me er van bewust dat ik, ondanks mijn vrije beroep en mijn hang naar vrijheid, toch ook last heb van blokkades. Hoe dat werkt weet ik niet, dat trainen, maar ik heb er wel zin in. Stel je toch voor dat het nog echt zo is ook, dat je jezelf in een ‘state of mind’ kan brengen.
Na de eerste sessie reageer ik aanvankelijk op de reacties die ik had en de dingen die ik merkte. Hans zegt me dat ik er vooral niet te veel over na moet denken. Dat alleen is al een eye opener.
‘Natuurlijk niet’. Wat er in je hoofd allemaal gebeurt is ook echt niet hetzelfde als wat je denkt. Er gebeurt zo veel meer. Kennelijk geeft het systeem waar ik aan ‘aangelogd’ ben steeds een signaal als er een overmatige activiteit is of als er ergens een disbalans optreedt. Ik zoek ineens niet naar de reden daarvan maar accepteer dat het zo is.
Toch kan ik het niet laten om er in de week die volgt zo nu en dan aan te denken. Ik heb een beeld van het gebeurde. Ik weet dat verbindingen in de hersenen ontstaan. Of beter gezegd, ze zijn er al maar sommige verbindingen worden steeds ‘breder’ of makkelijker toegankelijk omdat je hersenen, zonder dat je het beseft, steeds vaker dezelfde route nemen. Ik weet dat een baby zo ‘leert’. Eerst maak je als baby voornamelijk ongecontroleerde bewegingen, in je bedje of in de box. Een keer sla je, wij allemaal dus eigenlijk, per ongeluk tegen een rammelaar die een geluid afgeeft.Er kunnen uren of misschien wel dagen voorbij gaan voordat je dat nog een keer doet, maar hoe vaker je dat doet, hoe sneller je hersenen de signalen doorgeven aan je arm om die beweging te maken. Na een tijdje doe je het ‘zonder er bij na te denken’. Je bent ‘geprogrammeerd’ voor dat kleine stukje.
En stel nu, dat er in de loop van jaren, een aantal verbindingen zijn gelegd, die op ongewenste momenten of in bepaalde situaties ineens weer toegankelijk zijn. Stel nou, dat je door bij een bepaalde gedachte te komen of door een gevoel dat je raakt, ongewild ook bij een knooppunt uitkomt waarin bijvoorbeeld iets negatiefs zit, iets wat je, al is het maar heel even, uit je doen haalt. Zou toch kunnen? En stel nou dat die hersentraining er alleen maar voor zorgt dat er dan elke keer een bel afgaat. Van schrik nemen je hersenen een andere route. Wat zou dat mooi zijn.
Ach, voorlopig weet ik niets maar ik word toch blij van die gedachte. En veel belangrijker: het werkt! Ik ben opgeruimder, energieker, sta te kijken van de hoeveelheid werk die ik verricht en hoe makkelijk het me afgaat om alle stress langs me af te laten glijden. In mijn sas. Dat ben ik.
Michiel van der Kley
DEEL 2.
Bij de derde sessie gebeurde er weer iets bijzonders bij me. Je zit tijdens de training naar beelden te kijken en naar muziek te luisteren. Ik was even een met de muziek en met het beeld. Anders kan ik het niet zeggen. Een prachtige ervaring. Had zelfs het gevoel dat ik een tijd lang geen kraakjes of onderbrekingen waarnam.
Tja, je zakt weg tijdens zo’n training. Het is iets tussen moe zijn en een soort gelukzaligheid. Ook dat onderging ik maar zoals het kwam. Damn, wat vaag allemaal maar toch is het zo.
Misschien kan ik het nog anders zeggen. Het is alsof je contact maakt. Met jezelf, met alles om je heen. Hm, dat klinkt weer bijna als een trip en dat is het ook niet.
Enfin. Wonderlijk, dat is het.
En als het dan toch moet, ik bedoel, als ik er dan toch met dat deel van mijn hersenen iets van moet maken, wetende dat er veel meer dan alleen mijn ‘denken’ aan het werk wordt gezet, dan denk ik dat het bij uitstek een manier is om dingen los te schudden en weer terug aan elkaar te knopen waar je geen weet van hebt. Waar anders ga je dit meemaken? Toch niet terwijl je ‘je ding’ aan het doen bent? Echt niet. En ook niet als je een avondje voor de open haard gaat zitten met een goed glas wijn.
En wat is het nut daar dan weer van? Geen idee maar ‘I love it’! Wetende dat ik, of ik het wil of niet, in mijn lange tijd die ik al op aarde rondloop, ongetwijfeld zo nu en dan de verkeerde afslag heb genomen. Niets ernstigs, tenminste vaak niet, maar ik besef wel dat al die afslagen en paden je gevormd hebben tot wat je bent. En het zou me niet verbazen als je daardoor, anderen zeggen wijs geworden, steeds dezelfde afslag neemt, terwijl er nog zo ontzettend veel wegen zijn die ik graag zou willen bewandelen. Heb ik wel een nieuwe roadmap nodig.
ik kijk uit naar de vierde sessie.
Michiel van der Kley
Na de vierde sessie.
Voorafgaand aan de vierde sessie vraag ik Hans of hij me iets meer wil vertellen over de ‘base line’. Voordat je aan de training begint maakt hij een soort beginfilmpje, en na de training nog een keer. Tot nu toe werd daar niets over gezegd en ik ben intussen natuurlijk benieuwd wat het is en wat je er wellicht mee kunt of aan af kan lezen.
Er valt me iets op. Je ziet grofweg de verschillen in activiteit tussen de linker- en de rechter hersenhelft en per hersenhelft dan ook nog eens de verschillen tussen de hogere en lagere gedeeltes. Bij mij is zichtbaar dat vooral de wat hogere gedeeltes van de linker hersenhelft actief zijn voor de training en daarna is een veel geleidelijker patroon zichtbaar. Het zet me aan het denken.
Van te voren verwachtte ik wellicht een grotere activiteit in mijn rechterhersenhelft, daar waarvan wordt aangenomen dat je meer creatieve gedachten zich ophouden. Niet dus.
Kennelijk is vooral mijn regelhelft heel actief. En ja, eigenlijk klopt dat wel. Ik denk aan de talloze pogingen om structuur aan te brengen in mijn ineens drukke bestaan. Ik moet aan erg veel dingen denken, en meer nog, ik mag niets vergeten van mezelf en er komen toch echt heel veel dingen op me af. Ik weet van mezelf dat ik er erg slecht in ben en ga daarom lijstjes maken. Niet vergeten lijstjes, vandaag doen lijstjes, na dit project gaan doen lijstjes, ik heb van alle lijstjes verschillende versies en heb nu zelfs een hoesje waar ik alle lijstjes in kan bewaren. Op de raarste momenten steek ik nu vrijwel al mijn energie in het zorgen dat ik niets vergeet, wat ik uiteraard gewoon toch doe. Ik overwoog zelfs serieus een lijstje te maken van mijn lijstjes. Al die lijstjes dienen alleen maar om me gerust te stellen, maar ze doen het niet.
Ik stond er nauwelijks bij stil dat het me over de hele linie een erg onplezierig gevoel gaf. En nu zit ik ineens voor de base line en ik snap wat er aan de hand is. Ik stop een groot gedeelte van de energie die beschikbaar is in dingen waar ik nooit goed in zal worden en erger nog, die energie stroomt niet naar gedeeltes die het beter kunnen gebruiken.
Waarom trainen we onszelf toch vaak op punten waar we niet goed in zijn? Om met alle energie die dat kost iets beter te worden in iets wat niet van jou is terwijl je op andere vlakken veren laat? Wat is de logica daar eigenlijk van?
Ik weet ineens wat me te doen staat. Als de sodemieter iemand zoeken die complementair is aan mij. Iemand die goed is in de dingen waar ik niet in grossier. En ik ga mijn deel weer trainen dat onderhoud behoeft: het creatieve brein.
Ik kan het niet laten te denken dat dit soort ervaringen toch ook aan de training te danken zijn. Niet alleen het inzicht dat ik net beschrijf, ook de actie die er op volgt. Dit gaat nog een compleet mens van me maken.
Michiel van der Kley
